Ξέμεινε από τα πάντα ο Παναθηναϊκός…

Η ένταση μεταξύ οπαδών στη Λεωφόρο στην ήττα του Παναθηναϊκού από τον Πανιώνιο δεν ήταν μεν δικαιολογημένη, αλλά -δυστυχώς- αναμενόμενη.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Για την ελεύθερη πτώση του brand name που λέγεται Παναθηναϊκός υπάρχουν και ευθύνες και ξεκάθαροι φταίχτες. Και μάλιστα είναι τόσοι πολλοί εκείνοι που διεκδικούν τον τίτλο του μεγαλύτερου κακού που έχει βρει την ομάδα, ώστε να φαντάζει λογικό να προκύπτουν… διαφωνίες για το ονοματεπώνυμο των υπευθύνων μεταξύ των φίλων του συλλόγου.

Ο κόσμος -όσος και όπως εκφράζει τη συμπαράστασή του στην ομάδα- όπως και η Λεωφόρος, ήταν οι τελευταίες σταθερές που είχαν μείνει όρθιες στο τριφύλλι. Το εντός έδρας αήττητο 20 αγώνων και οι φωνές στην κερκίδα –μαζί με τον Ουζουνίδη και τους παίκτες που πάνε από διακανονισμό σε διακανονισμό- είναι τα μόνα πράγματα που κράτησαν ανταγωνιστικό τον Παναθηναϊκό, ο οποίος μοιάζει με πυγμάχο που έχει ζαλιστεί από τα απανωτά χτυπήματα στο ρινγκ.

Μιλώντας μετά το παιχνίδι, ο Μαρίνος Ουζουνίδης, ήταν ξεκάθαρος. Είπε πως με τόσες απουσίες σε έμψυχο δυναμικό, είναι αδύνατο να διορθώσεις τα πάντα με αλχημείες. Με μαγικά και μαντζούνια δηλαδή, που θα κάνουν τον Μολίνς υπεράνθρωπο και υπερηχητικό σέντερ φορ ή θα κάλυπταν τα κενά του Μολέντο ή του Κουρμπέλη, για να αναφερθούμε σε μερικά μόνο ονόματα από εκείνα που έλειψαν από τη σημερινή 11άδα.

Με ανάλογο τρόπο, με αλχημείες δηλαδή, προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό (έστω και στην εντατική) τον Παναθηναϊκό σε διοικητικό επίπεδο. Με διακανονισμούς, συμφωνίες, συζητήσεις και πάλι διακανονισμούς. Με παίκτες που δέχονται να πάρουν λιγότερα χωρίς να προχωρούν σε προσφυγές, αναβάλλοντας το… μοιραίο που μοιάζει να πλησιάζει δίχως… αναστολές.

Η αλχημεία ως έννοια είναι συνυφασμένη με το αδύνατο. Με την προσπάθεια κάποιων να μετατρέψουν σε χρυσάφι τα παλιοσίδερα. Καθόλου περίεργα, εκείνοι οι μισότρελοι με τα πειράματά τους δεν κατόρθωσαν ποτέ να βρουν αυτό που έψαχναν. Ίσως επειδή (μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο) δεν υπήρχε.

Ιστορία που μοιάζει αρκετά με εκείνη του τριφυλλιού. Ένας σωρός άνθρωποι, άξιοι άνθρωποι μέσα κι έξω από τις γραμμές του γηπέδου, προσπαθούν να συνεισφέρουν στην επίτευξη ενός θαύματος. Εκείνοι που «τρέχουν» τις υποθέσεις μιας ακέφαλης επί της ουσίας διοίκησης, το προπονητικό τιμ που προσπαθεί να διατηρήσει ένα ελάχιστο όριο αξιοπρέπειας, οι παίκτες που δεν εξαφανίζονται, ο κόσμος που στηρίζει, όλοι αυτοί οι… αλχημιστές, που παλεύουν κόντρα στην απογοήτευση που δημιουργεί το κυνήγι του ανέφικτου.

Αυτή η απογοήτευση φάνηκε ίσως όσο ποτέ μέσα στη σεζόν στο ματς με τον Πανιώνιο. Η ομάδα δείχνει να παραδίνεται αποκαμωμένη και οι φίλοι της, έχοντας στερέψει από υπομονή, ακολουθούν το δρόμο της. Οι αλχημείες, είναι ξεκάθαρο πια, δεν αρκούν για να σώσουν κανέναν. Χρειάζεται ατόφιο χρυσάφι, από αυτό που δεν φαίνεται να βρίσκεται διαθέσιμο σε καμία πράσινη τσέπη.